امیرحسین، گلی از بهشت

مامان: مامانی اسم شما چیه؟ امیرحسین: آخا امیروسِن مامان: آقا امیرحسین ِ ؟ امیرحسین: اَضَبی (رضوی) پسرک "ر" را "ا" تلفظ می کند مثل "اوز" که می شود "روز" *************************************** وقت خواب شبانه ی پسرک رسیده امیرحسین: تخت نخوابم! (روی تخت نخوابم) مامان: مامانی شما دیگه بزرگ شدی باید رو تخت بخوابی امیرحسین:توپ خلخلی بُخون! مامان: یه توپ دارم ... امیرحسین: علمدار نیامد بُخون مامان: علمدار نیامد..علمدار نیامد امیرحسین: سیید و سالار بُخون...مامانی سینه بزن مامانی یکی نبود یکی بود بُخون...لالایی بُخون و این خواندن ها ادامه دارد ********************...

چند وقتی بود که شنیده بودم یکشنبه ها کلاس آموزش مهارت های زندگی با حضور یک خانم مشاور در پایگاه برگزار می شود اما هر دفعه فرصت نمیشد تا اینکه یکبار بالاخره من و امیرحسین توفیق حضور یافتیم و از قضا موضوع صحبت هم مهارت تربیت  و شیوه ی رفتار با فرزندان بود. کلاس تا حدودی مفید بود، این تا حدودی را برای این می گویم که چون بیشتر خانم ها مادر دوفرزند بودند و بچه هایشان هم اغلب در سن مدرسه بودند و گاهی چند سوال نامرتبط با بحث پشت سر هم مطرح میشد... خلاصه نتیجه اش این بود که هرچند صحبت های خانم مشاور کاملابجا و متین اما برای من حاصلی نداشت...دوهفته بعد یکی از دوستان که در دوجلسه ی بعدی شرکت کرده بود به منزلمان آمد و چکیده ی صحبت خانم مشاور...

کمتر از 34 ساعت مانده تا ماهگرد 28 دلبندمان. این روزها بیشتر از هرچیز نقشی که پسرک در تربیتمان ایفا می کند پررنگ است و جلوه گری می کند. وقتی که طوطی وار هرچه که بین ما بزرگتر ها اتفاق می افتد و واکنش ها و گفتگوهای رد و بدل شده را عینا تکرار کرده و برای دیگران نقل می کند...خودش بهترین تربیت است برایمان...که هر حرفی را نزنیم وقتی در یکی از وبلاگ ها که نویسنده اش را دوست دارم و بنظر منصف و منطقی می آید خواندم که بعد از گذشت سال ها هنوز جمله ی "بچه ها صحبت نکنید" ِ مادرش را در قبال حرف زدن خود و خواهرش زمانی که مادرشان سخت مشغول کاری بوده و این حرف زدنشان موجب عدم تمرکزش، فراموش نکرده و در ناخودآگاهش به ثبت رسیده، بیشتر از هر زمانی ...